Το εγώ
μόλις περάσει τα σύνορα
και μπει στον χώρο του Εμείς
πιάνει τον χορό – σε ανοίκειο ρυθμό-
Χορός αλλιώτικος, μεθυστικός
με μία δόση κάθαρσης,
για όλους τους φόβους
για όλες τις νύχτες μοναξιάς
κι όλα εκείνη τα δεν και μη
που στοίχειωσαν το εγώ
σε αυτή την προσμονή.
Μέσα στο Εμείς το εγώ δε χάνεται
αλλάζει όψη με ένα δα φιλί
γίνεται μεμιάς κραυγή,
για να ορίσει το όμορφο
για να ξορκίσει μυστικά
καλά κρυμμένα εδώ κι εκεί.
Το εγώ στο Εμείς ηρεμεί
ανασαίνει στη σιωπή
και ξεκινά μια δίκαιη διαδρομή.
