Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός... Γράφει η Αθηνά Καστριτσέα

Κείμενο: Αθηνά Καστριτσέα

Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι και της δηθενιάς. Τα πιο ψεύτικα χρόνια που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να συγκριθούν με εκείνες τις εποχές, που η τεχνολογία ήταν μηδαμινή. Με τις μαγικές εκείνες στιγμές που αγωνιούσες πάνω από ένα σταθερό τηλέφωνο ή ένα γράμμα από τον ταχυδρόμο. Τότε που κανείς δεν γνώριζε που είσαι και δεν υπήρχαν mail και chat για να αλληλογραφήσεις. Που έβλεπες τον μεγάλο σου έρωτα στον δρόμο και η καρδιά σου χτυπούσε δυνατά… Δεν ήξερες τίποτα! Ξεροστάλιαζες κάτω από το σπίτι ή από τη δουλειά του για μια μόνο ματιά…

Τα χρόνια εκείνα που οι αφιερώσεις γίνονταν από το ραδιόφωνο ή από καντάδες. Τα παιδιά έπαιζαν ακόμα στις αλάνες και οι φωτογραφίες ήταν αναμνήσεις ζωής γεμάτες νόημα τραβηγμένες με μια παλιά φωτογραφική μηχανή με φίλμ.

Αυτά, χάθηκαν πια, και αν είσαι κλασσικός και θέλεις να κρατήσεις τη μαγεία εκείνης της εποχής σε χαρακτηρίζουν παλιακό και απολίτιστο.

Μόνο φώτα, στόρυ, φωτογραφίες και “λεφτά” αισθήματα. Πλέον, η γνώμη του κόσμου μετράει περισσότερο από τα πάντα! Ζεις για την “εικόνα” και ξεχνάς ότι ζεις… Η ζωή φεύγει, τα χρόνια περνούν κι εσύ απλά σαν να αναπνέεις μέσα από μια φωτογραφία…

Τι γίνεται όμως όταν σβήνουν τα φώτα; Άπειρα τα παραδείγματα γνωστών και φίλων με διπρόσωπες ζωές. Ζευγάρια που στον φακό μοιάζουν ευτυχισμένα, ζώντας μια ιδανική και παραμυθένια ζωή στις φωτογραφίες, και στην καθημερινότητά τους είναι μέσα στην μιζέρια και στην ιδιοτροπία.