Γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Τα παιδικά μας χρόνια ήταν σχετικά ανέμελα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα….τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Κανένα παιδί νομίζω δεν έχει την αίσθηση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ένας ενήλικας. Γι’ αυτό και είναι παιδί.
Στην δική μας εποχή… και σου μιλάει ένας σχεδόν σαραντάρης, τα μοναδικά προβλήματα που είχαμε στην παιδική μας ηλικία ήταν ότι έπρεπε να ξυπνήσουμε πρωί να πάμε σχολείο. Κανένα παιδί δεν ξυπνάει με χαρά να πάει σχολείο, “μύθος”. Όχι γιατί δεν του αρέσει αλλά γιατί δεν θέλει να ξυπνάει. Και αν θα έχει καλό καιρό το σαββατοκύριακο για να βγούμε να παίξουμε με τους φίλους μας στην αλάνα. Ναι άγνωστη λέξη για τα σημερινά παιδιά….αλάνα. Μεγάλο μη περιφραγμένο οικόπεδο συνήθως με χώμα και ίσως κάποια δέντρα όπου παίζαμε όλα τα παιχνίδια, συνήθως μπάλα ή μήλα ή κυνηγητό ή….δεν έχει σημασία. Απλά ήμασταν με τους φίλους μας.
Τα χρόνια περνούσαν….
μεγαλώναμε βλέπαμε τα πάντα γύρο μας να αλλάζουν αλλά δεν είχαμε την ικανότητα να καταλάβουμε ότι ζούσαμε στην εποχή της μεγάλης αλλαγής…σε μια εποχή που θα αποτελούσε ορόσημο για τις επόμενες γενιές που θα ακολουθούσαν ….για τις γενιές που έχουν φτάσει…ναι για τα δικά μας παιδιά μιλάω!!! Βλέπαμε τους γονείς μας να έχουν άγχος για όλα, από τα οικονομικά του σπιτιού μέχρι το γεγονός ότι έκαναν αίτηση στον ΟΤΕ για τηλέφωνο στο σπίτι μας και καθυστερούσε να έρθει ο τεχνικός….αν ερχόταν στον μήνα σίγουρα είχες κάποιον γνωστό….και όταν γινόταν η σύνδεση έπαιρναν όλο το σόι (όσους είχαν ήδη τηλέφωνο) και τους ενημέρωναν μες την χαρά γι΄ αυτήν την επιτυχία.
Κοντά στην ενηλικίωσή μας, ήρθε και το πρώτο κινητό στα χέρια μας (η λεγόμενη παντόφλα) , για όσους βέβαια είχαν την οικονομική άνεση να το προσφέρουν στα παιδιά τους. Όποιος είχε υπολογιστή σπίτι του ήταν ο βασιλιάς της παρέας. Όλοι τον αγαπούσαν και τον ήθελαν για φίλο….και κάπου εκεί μπήκε και το ίντερνετ στην ζωή μας…στα σπίτια μας. Όχι όμως με την σημερινή μορφή…τότε κυρίως χρησίμευε για έρευνα και συλλογή πληροφοριών κι όχι για επικοινωνία…. Και έκανες σύνδεση (άλλο βάσανο αυτό) και απλά παρακαλούσες τον Θεό να μην χτυπήσει το τηλέφωνο και το σηκώσει η μάνα σου από το άλλο δωμάτιο γιατί “πάπαλα” η σύνδεση και άντε πάλι από την αρχή.
Και φτάσαμε στο σήμερα,
στις αρχές τις δεκαετίας του 2020 και ακόμα συνεχίζουμε να βιώνουμε αλλαγές….μεγάλες αλλαγές που και αυτές με την σειρά τους θα αποτελέσουν ορόσημο για τις επόμενες γενιές….για τα εγγόνια μας. Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε το άγχος των γονιών μας γιατί πολύ απλά τώρα είμαστε εμείς στην θέση τους…είμαστε οι γονείς και μπορούμε να καταλάβουμε γιατί προβληματίζονταν οι δικοί μας….γιατί πολύ απλά δεν ήξεραν το μέλλον των παιδιών τους…δεν ήξεραν τι θα τους αφήσουν παρακαταθήκη, το ίδιο κι εμείς τώρα.
Οι γονείς μας, μας έλεγαν ότι είχαμε τα πάντα….δεν καταλαβαίναμε…θέλαμε περισσότερα…παλέψαμε και πολλοί από εμάς τα καταφέραμε…άλλοι ακόμα προσπαθούμε, αλλά δυστυχώς λίγοι έχουμε την δύναμη να παραδεχτούμε ότι είχαν δίκιο, αλλά και να κατανοήσουμε τι εννοούσαν ….είχαμε την “αλάνα”. Είχαμε δηλαδή τους φίλους μας, είχαμε την ελευθερία και την δυνατότητα να τους δούμε…να παίξουμε…να μιλήσουμε από κοντά. Τώρα είμαστε εμείς που λέμε στα παιδιά μας ότι έχουν τα πάντα, αλλά τελικά τα έχουν;;; Φοβάμαι ότι στην προσπάθεια μας να τους δώσουμε πολλά περισσότερα από αυτά που είχαμε εμείς χάσαμε την ουσία….την πραγματική επαφή των παιδιών μας με τους φίλους τους εκεί έξω…στην “αλάνα”…. Είναι τελικά ο παιδότοπος η προσπάθεια μας να δώσουμε στα παιδιά μας ένα ασφαλές περιβάλλον για να παίξουν;;;
Δυστυχώς πιστεύω ότι απλά βρήκαμε την εύκολη λύση που κατά κύριο λόγο εξυπηρετεί εμάς και όχι τα παιδιά μας. Πίνουμε τον καφέ μας άνετα χωρίς άγχος και το παιδί μας το προσέχει κάποιος άλλος….η εύκολη λύση. Νομίζουμε ότι δίνουμε τα πάντα στα παιδιά μας αλλά δεν δίνουμε το βασικό. Την ελευθερία να παίξουν στο φυσικό περιβάλλον απλά παιχνίδια όπως κι εμείς κάποτε. Σε ένα πάρκο, σε μια παιδική χαρά, στην γειτονιά (όσοι έχουν την δυνατότητα) κάπου που θα παίξει αληθινό παιχνίδι και όχι να παίξει λίγο πολύ με παιχνίδια που έχει και στο σπίτι του.
Φτάσαμε στον Μαϊο του 2020
με εφαρμογή καραντίνας στην χώρα μας για να καταλάβουμε ότι τόσα χρόνια δεν δίναμε στα παιδιά μας το βασικότερο αγαθό. Την δυνατότητα να παίξουν με άλλα παιδιά στην γειτονιά. Και τώρα που απλά δεν έχουμε άλλη επιλογή και τα παιδιά δεν αντέχουν άλλο στο σπίτι τους δώσαμε την ευκαιρία να γνωριστούν με τα παιδιά της γειτονιάς και βλέπουμε το πιο φυσιολογικό πράγμα. Τα παιδιά μας ευτυχισμένα γιατί πολύ απλά παίζουν με άλλα παιδιά.Δεν τα ενδιαφέρει το μέρος ούτε τα παιχνίδια. Τα ενδιαφέρει απλά ότι μπορούν να παίζουν ελεύθερα και περιμένουν ανυπόμονα το επόμενο απόγευμα, όπως κάναμε κι εμείς, απλά το ξεχάσαμε ….ξεχάσαμε τα συναισθήματα που βιώναμε τότε.
Λένε ότι μετά την πανδημία τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και όλοι μας σκεφτόμαστε τα λεφτά… και ξεχνάμε το βασικό. Την ευτυχία των παιδιών και την δική μας. Μήπως τελικά μετά από όλη αυτή την περιπέτεια πρέπει να αναθεωρήσουμε μικρά καθημερινά πράγματα που θα βελτιώσουν την ψυχολογία μας κάτι το οποίο θα έχει θετικό αντίκτυπο στην προσπάθεια μας να πετύχουμε μακροπρόθεσμους στόχους. Ευτυχισμένα παιδιά σημαίνει ευτυχισμένοι γονείς και το αντίθετο ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν ζούνε μαζί. Πάντα υπάρχει τρόπος αν ο στόχος είναι κοινός. Μήπως τελικά αυτό που βιώνουμε είναι μία μεγάλη ευκαιρία; να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μεγαλώσουν φυσιολογικά σε ένα αληθινό περιβάλλον. Με παιχνίδια τα οποία μεγαλώσαμε κι εμείς;;;
Δώστε στα παιδιά σας πράγματα με τα οποία ήσασταν κι εσείς ευτυχισμένοι. Τότε που ήσασταν κι εσείς παιδιά, θα φτάσει η ώρα που θα μάθουν την τεχνολογία…όπως την μάθαμε κι εμείς. Η “αλάνα” θα φύγει …η τεχνολογία όχι !!!
Μήπως τελικά η παρακαταθήκη μας είναι ευτυχισμένα παιδικά χρόνια???
Κείμενο Ιωάννης Ζ. Πάτρα 21/6/2020
