Κάθε μέρα θέλω να γράψω τις σκέψεις μου σε χαρτί. Προσπαθώ να μείνω σε επαφή με την
κοινωνία, με τους ανθρώπους που αποτελούν την καθημερινότητα μου σε αυτή την δύσκολη
περίοδο που περνάμε όλοι μας. Κάθε μέρα οι σκέψεις πολλές, τα προβλήματα δεν σταματούν
όμως δεν πρέπει να χάνουμε την ουσία της ζωής λόγω των προβλημάτων. Στην προσπάθεια
μας να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που προκύπτουν καθημερινά χάνουμε την ουσία, χάνουμε την
πραγματική ζωή και δεν είναι άλλη από την επαφή μας με ανθρώπους που έχουν παίξει στο
παρελθόν σημαντικό ρόλο στην ζωή μας.
Ανθρώπους που ακόμα και σήμερα χωρίς να το
καταλαβαίνουν διαμορφώνουν τα καθημερινά μας συναισθήματα θετικά ή αρνητικά. Δίνουμε
συνεχώς μεγαλύτερη βαρύτητα στα προβλήματα και όχι στις αληθινές χαρές της ζωής πιστεύοντας πάντα πως έχουμε χρόνο.
Αλήθεια πόσο χρόνο έχουμε?Α
Αλήθεια πώς αξιοποιούμε τον χρόνο που έχουμε?
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα όμως εμείς συμπεριφερόμαστε λες και θα ζήσουμε για πάντα και όταν το καταλάβουμε θα έχουμε φτάσει στο τέλος της διαδρομής, θα κοιτάξουμε πίσω και τότε θα καταλάβουμε ότι τελικά όλα είναι ουτοπικά. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την χαρά της ίδιας της ζωής και τις ομορφιές που σου προσφέρει απλά από μόνη της σου δίνει την
δυνατότητα να καταλάβεις τι αξιζει και τι όχι, που πρέπει να σταθείς και που να προχωρήσεις.
Όμως ποτέ δεν θα σε ενημερώσει πότε φτάνει στο τέλος.
Όλοι οι άνθρωποι (κι εγώ μαζί) προσπαθούμε καθημερινά να κερδίσουμε περισσότερα,
περισσότερα λεφτά, περισσότερες ανέσεις, περισσότερη φήμη κι άλλα….κι άλλα….κι άλλα… δεν σταματάμε να ζητάμε όμως πόσοι από εμάς πραγματικά έχουμε απολαύσει όλα αυτά που
κερδίζουμε. Πόσοι από εμάς είπαμε αρκετά, ως εδώ τώρα ήρθε η ώρα της απόλαυσης.
Πότε επιτέλους θα περάσουμε καθαρό ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μας…με τους φίλους
μας…με όποιον μας κάνει να γελάμε με την καρδιά μας.
Όλοι έχουμε γίνει κομπιούτερ, κάνουμε μηχανικές κινήσεις λες και είμαστε προγραμματισμένοι από την στιγμή που γεννηθηκαμε να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα ανάλογα την ηλικία, την
εποχή, την ημέρα, την ώρα. Νομίζουμε ότι είμαστε αυτόνομοι μα στην ουσία κάνουμε τα ίδια πράγματα, τις ίδιες κινήσεις σαν πιστά αντίγραφα ενός κεντρικού υπολογιστή.
Έχουμε ξεχάσει να ζούμε, έχουμε ξεχάσει να διασκεδάζουμε, έχουμε ξεχάσει να γελάμε, έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε….απλά υπάρχουμε και το κακό είναι ότι το λάθος το καταλαβαίνουμε στο τέλος όταν θα είναι αργά. Μήπως τελικά πρέπει να γυρίσουμε το καράβι όσο είναι ακόμα καιρός.
Όχι μόνο συλλογικά αλλά και ατομικά. Αν ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά έδινε μεγαλύτερη
σημασία στις πραγματικές χαρές της δικής του ζωής τότε θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα
σύνολο ευτυχισμένων ανθρώπων οι οποίοι δεν θα έψαχναν τα αρνητικά της ζωής αλλά τα
θετικά, αυτά που θα τον κάνουν όταν φτάσει στο τέλος της διαδρομής να μην κλάψει αλλά να
πει ευχαριστώ για αυτά που έζησα και να φύγει ευτυχισμένος.
Δεν ξέρω για εσάς, εμένα μου έχει λείψει να γελάω με την καρδιά μου, να περνάω όμορφα με
τους φίλους μου, με τα παιδιά μου χωρίς να σκέφτομαι τα προβλήματα της επόμενης μέρας,
χωρίς να μου κρατάει το μυαλό δεμένο κάποια υποχρέωση. Νιώθω πως την μοναδική
υποχρέωση που έχω είναι μόνο απέναντι στον εαυτό μου, να είμαι εντάξει απέναντι του, να μην
αφήσω καμία ευκαιρία για ανεμελιά να πάει χαμένη και όταν φτάσω στο τέλος να είμαι απλά
ευτυχισμένος.
Η ζωή κάποια στιγμή τελειώνει….τα προβλήματα ποτέ!!!
Να απολαμβάνετε την ζωή με αυτά που σας προσφέρει, μην περιμένετε να τα αποκτήσετε όλα και μετά να ζήσετε. Θα φτάσει η στιγμή που δεν θα τα έχετε όλα και θα έχει τελειώσει και η ζωή.
Ιωάννης Ζ.
Πάτρα 6/3/2021
