Ιδιωτικη κλινικη εν Αθηναις, αρκετα πισω στο χρονο.

Η Σοφια ηταν νεα νοσηλευτρια, με ορεξη και αγαπη για τη δουλεια που επελεξε. Ειχε προσληφθει προ τριετιας. Αλλα…….η μοιρα ανακατεψε την τραπουλα ετσι ωστε να επιβεβαιωσει το γεγονος πως κανεις ανθρωπος δεν περναει απο τη ζωη κανενος τυχαια.

Ο προεδρος του ιδρυματος εχρηζε εισαγωγης και τί καλυτερο μερος απο τον δικο του χωρο. Τελικο σταδιο ca πνευμονα με οστικες μεταστασεις. Ειναι αυτο που λεμε ”σαπιος μεχρι το κοκκαλο”. Σαν ανθρωπος πολυ σκληρος και αγελαστος. Οχι τωρα που ασθενησε. Παντα ηταν ετσι.

Στην κλινικη απο το πρωι επικρατουσε πανικος. Η σουιτα γυαλιζοταν για πεμπτη φορα, εφτασαν και τα αγαπημενα του καδρα, μια απλικα στο τοιχο για φωτισμο και το κρεβατι στρωμενο τοσο καλα που ουτε φανταροι σε γενικη επιθεωρηση δεν θα το εστρωναν καλυτερα.

Φανταστειτε σε ποια νοσηλευτρια ελαχε η σουιτα αυτη σημερα. Ναι, στη Σοφια. Τον εν λογω προεδρο τον γνωριζε μιας και απο αυτον ειχε περασει για συνεντευξη προκειμενου να διοριστει.
Η συνοδεια καταφτανει στην κλινικη. Τελευταιες ματιες αγχους, ισιωμα στο καρτελακι, το καπελο αλφαδιασμενο, τα στυλο στη τσεπη σε διαταξη επιδειξης.

Η Σοφια εκανε την αφελη ερωτηση στη προϊσταμενη: ”γιατι τετοιος πανικος;”
– Ξερεις ποσους απελυσε περυσι οταν ξανανοσηλευθηκε; 20 ατομα σε μια νυχτα. Μη ρωτας το γιατι. Προσεχε μονο. Προπερσι απελυσε ενα νοσηλευτη επειδη δεν του αρεσε το μουστακι του.
Η Σοφια ξεροκαταπιε κι εμεινε αγαλμα. Ο προεδρος εφτασε.
Τακτοποιειται στο δωματιο του και η Σοφια λαμβανει την πρωτη και πιο επωδυνη οδηγια. 1/2 πεθιδινη im. Με τα απαραιτητα στα χερια εισερχεται δειλα στον θαλαμο – σουιτα.

– Καλημερα σας. Ο κ. Β. μου εδωσε την οδηγια να σας κανω μια ενδομυικη ενεση προκειμενου να μην πονατε. Εχετε τη καλοσυνη να γυρισετε στο πλευρο σας;
Ο προεδρος δεν απαντησε. Την σκαναρε απο τη κορυφη μεχρι τα νυχια. Ο πρωτος ελεγχος περασε. Γυρισε πλευρο. Η Σοφια κανει την ενδομυικη και με γατισια αθορυβα βηματα κατευθυνεται προς την πορτα.
– Μπραβο, εχεις πολυ ελαφρυ χερι. Δεν καταλαβα τιποτα. Τί ενεση ηταν;
– Ευχαριστω πολυ. Πεθιδινη σας εκανα.
Ο προεδρος φουντωσε.

– Ποιος σου ειπε να μου κανεις τετοια ενεση; Τί με περασες; Για κανενα δειλο; Οτι δεν αντεχω το πονο; Στα τσακιδια απο δω μεσα αχρηστη. Την προηγουμενη φορα επεσε η πιεση μου στο 8 και πηγα να πεθανω απο τις μαλακιες σας εδω μεσα, το ξερεις ανοητη; Θες να πεθανω; Πώς λεγεσαι; Ποιος σε προσελαβε εδω;

Η Σοφια εξηγησε οσο πιο ηρεμα μπορουσε οτι η πτωση της πιεσης του ισως ηταν τυχαιο γεγονος, αλλωστε ο γιατρος της ειπε να την κανει. Ο κ. Προεδρος ανενδοτος. Η Σοφια για να τον καθυσηχασει του εδειξε το κουδουνι και του ειπε πως ανα πασα στιγμη μπορει να την καλεσει κι αυτη θα ειναι εκει αμεσα, η σταση Νοσηλευτων ηταν 2 μετρα απο τη σουιτα αλλωστε.

Ε, τί το ‘θελε και το ‘πε. Ο προεδρος χτυπουσε το κουδουνακι καθε 2 λεπτα. Ετσι απλα για να τσεκαρει αν η Σοφια θα πηγαινε αμεσως. Ετσι κι εγινε. Η Σοφια εκτινασσοταν, οχι απο το φοβο της απολυσης, αλλα για να δειξει σ’ αυτον οτι εκεινη ηταν εκει και δεν υπηρχε λογος πανικου. Ετσι κυλησε ολοκληρη η απογευματινη βαρδια. Η Σοφια ξαναπηγε για βαρδια μετα απο 2 ημερε. Ο κ. Προεδρος ειχε παρει εξιτηριο.

2 μηνες μετα, ξανα το ιδιο σκηνικο. Η Σοφια βαρδια, ο κ. Προεδρος εισαγωγη.
– Τί θες παλι εσυ εδω; Παλι πεθιδινη;
– Οχι κυριε. Πρεπει να σας περασω φλεβα.
– Χαχαχα, βρε αντε φυγε, εδω νοσηλευτες εμπειροι και δε μου βρισκουν και θα μου βρεις εσυ; Μια απειρη;
– Θελετε να με αφησετε να προσπαθησω; Σας υποσχομαι οτι θα επιχειρησω μονο μια φορα.
Εκεινος πειστηκε, απλωσε το αδυναμο χερι του και η Σοφια αρχισε την αναζητηση του καλυτερου σημειου. Φλεβες πουθενα. Κατεστραμμενες ολες απο τις χ/ο. Μετα απο 10 λεπτα η Σοφια αποφασιζει να τρυπησει. Διανα!

Αυτο ηταν. Απο τοτε η συμπεριφορα του προς τη Σοφια αλλαξε. Ηθελε μονο αυτη.
Οταν χτυπουσε το κουδουνι και απαντουσε καποιος αλλος ζητουσε τη Σοφια. Εκεινη πηγαινε ευχαριστως. Η κατασταση του ασθενους χειροτερευε και αυτο επηρεασε και τη Σοφια. Για καποιο λογο υπηρχε ενα περιεργο δεσιμο. Ισως γιατι η Σοφια ηταν ειλικρινης απεναντι του, ισως γιατι εκεινος εκτιμησε τις ικανοτητες της. Σκληρος ηταν, οχι αδικος. Αλλα κι εκεινη, αφου ηταν συνεχεια πλεον βαρδια οταν αυτος εκανε εισαγωγη, επηρεαζοταν. Δεν μπορουσε να τον βλεπει να λιωνει μερα με τη μερα. Κατω απο τα λευκα, επαγγελματικα της ρουχα κρυβοταν μια ανθρωπινη ψυχη.

Μετα απο λιγο καιρο, ακομα και με διπλη παροχη οξυγονου, ο κ. Προεδρος καθε 3 μερες επεφτε σε κωμα. Οταν ξυπνουσε ζητουσε μονο τη Σοφια. Οχι, μην παει ο νους σας στο πονηρο. Απλα ηταν κι αυτος ενας ασθενης. Και μαζι της ενιωθε ασφαλεια. Θα πεθαινε, ναι. Αλλα δεν θα πονουσε στα χερια της. Λιγο ειναι αυτο;
Μια φορα εμεινε σε κωμα για 3 μερες. Χαρας ευαγγελια στον οροφο. Τερμα τα κουδουνια. Μετα απο 3 μερες επανηλθε. Εμαθε τί εγινε κι αρχισε να χτυπαει το κουδουνι χωρις λογο. Ετσι. Για να αναπληρωσει το κενο.

Το τελευταιο βραδυ εκανε δυο αιμοπτυσεις μπροστα στη Σοφια. Ο κ. Προεδρος ηξερε οτι θα ”εφευγε” Γι’ αυτο ηθελε τη Σοφια εκει.
Με δυσκολια ανασαινε. Με πιο μεγαλη δυσκολια μιλουσε. Λιγο πριν ξεψυχησει στα χερια της, της ψιθυρισε:

”δεν ξερω αν ημουν καλος ή κακος στη ζωη μου. Ξερω οτι εβριζα, απαιτουσα, παιδευα, ειχα παραξενιες. Τωρα φευγω. Σε λιγα λεπτα θα απαλλαγειτε απο μενα. Θελω να ξερεις μονο τουτο…………δεν θελω να πεθανω………..κι αν σας εχω κανει τη ζωη δυσκολη με τις παραξενιες μου, σας ζητω συγνωμη. Το εκανα απο εγωισμο. Γιατι εγω ποτε δε θα μπορουσα να κανω αυτη τη δουλεια. Ισως γιατι δεν εχω καρδια. Κι ευτυχως δηλαδη, γιατι θα ηταν κι αυτη γεματη μεταστασεις. Γεια σου Σοφια, συνεχισε να τρυπας τον κοσμο…..”. Κι εφυγε στα χερια της.

Πριν φυγει ειχε συνεννοηθει με το γραφειο προσωπικου να μην απολυθει κανεις απο τον οροφο της Σοφιας. Ποτε.
Η Σοφια δεν πηγε στη κηδεια. Δεν μπορουσε. Στη λογοδοσια της εγραψε τα λογια του προεδρου.
Η κλινικη απο τοτε εγινε πιο Νοσηλευτικη.
Πιο ανθρωπινη δηλαδη.
12/12/2013.
Λάμπρος Λιάπης.