Ποιός είναι αυτός που στις δεκαετίες του 60, 70, 80 αλλά και στα τέλη του 90 δεν έπαιξε σε αλάνα μπάλα; Ποιός είναι αυτός που δεν κλώτσησε με θυμό με μαεστρία ή με λαχτάρα σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι φαντάζοντας τον εαυτό του ως τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής; Αυτόν που θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του, στη γειτονιά του; Ποιός είναι αυτός τέλος που θα παραδινόταν από την ιδέα της νίκης για λόγους γοήτρου,πρεστιζ; Τα πάντα συγκέντρωνε η αλάνα του ποδοσφαίρου…Κυρίαρχο ρόλο όμως έπαιζε κάτι που το διέκρινες σε όλους όσους συμμετείχαν..τι αλλό?Η προσμονή και το πάθος για ένα μόνο πράγμα…
το γκολ!!!!
Η επιτευξή του σε έστελνε σε τόπους μαγικούς,ονειρεμένους νόμιζες πως δεν πατάς στη γη. Ήσουν για κάποια λεπτά ο ήρωας, ο άνθρωπος που ξεχώρισε 2 ομάδες την καλή και την κακή. Από την άλλη πλευρά υπήρξε και η άλλη όψη του νομίσματος. Nα κάνεις το λάθος δηλαδή και η ομάδα σου να δεχτει κάποιο γκολ. Aυτομάτως γινόσουν το κόκκινο πανί για όλους τους συμπαίχτες σου. Δεν κανει για μπάλα,δεν ξέρει ούτε να κλωτσάει,είναι άχρηστος κλπ.
Επίσης έχει ιδιαίτερη αξία να αναφέρουμε ότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει για αυτούς που συμμετείχαν από ένα πραγματικο γήπεδο ποδοσφαίρου. Όλα προετοιμάζονταν από πριν. Τα δοκάρια στήνονταν. Διαγραμμιζόταν ο χώρος δράσης με όποιο τρόπο ήταν εφικτό, κάποιοι πραγματικά δούλευαν από πρίν έτσι ώστε όλα να είναι έτοιμα για το παιχνίδι. Δεν ένοιαζε κανέναν αν έπεφτε αν χτυπούσε αν έτρωγε χώμα η αν διψούσε. Δεν υπήρχε διαιτητής, στα τρία κόρνερ πέναλτυ. Οι καραβολίδες απαγορεύονταν , ο χοντρούλης καθόταν τέρμα ενώ σε αυτόν που ανήκε η μπάλα έπαιζε σε όποια θέση αποφάσιζε ο ίδιος…!!
ΑΥΤΟΙ ήταν κάποιοι από τους ΑΓΡΑΦΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ
της ΑΛΑΝΑΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ…Η λήξη του αγώνα ερχόταν μονο όταν έπεφτε το βαθύ σκοτάδι..Η αλάνα του ποδοσφαίρου ηταν πολλά παραπάνω όμως από ένα ποδοσφαιρικό παιχνιδι..Ήταν η ίδια η ζωή μας..Αυτή που θα αντιμετωπίζαμε λίγα χρόνια αργότερα…Εκεί μάθαμε όταν πέφταμε πως θα πρέπει γρήγορα να ξανασηκωθούμε,όταν δεχόμασταν κάποιο γκολ να μην τα παρατάμε και να συνεχίζουμε να προσπαθούμε για την ομάδα μας ,τους φίλους μας..Συναντήσαμε βρώμικους και καθαρούς παίκτες..ευαίσθητους και αναίσθητους…Ποιο πολύ όμως ανακαλύψαμε τον ίδιο μας τον εαυτό…Η εποχή της ΑΛΑΝΑΣ μπορεί να πέρασε,άφησε όμως ανεξίτηλα τα σημάδια της πάνω στις καρδιές μας και στη ψυχή..Εν κατακλείδι ας γίνει οδηγός μας η ΑΛΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ που τότε ζήσαμε κι ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες στο δύσμοιρο ελληνικό ποδοσφαιρό αλλά φυσικά στην ποιότητα της κοινωνίας που ζούμε σήμερα…
Υ.Γ. «Η αλάνα δίδαξε..καιρός λοιπόν να σκεφτούμε το παρελθόν γιατί ίσως έτσι χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον..»
ΧΡΟΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
