Σχολασα χωρις παρενεργειες και καραντινες και σημερα.
Το παιδι μου μονο του σπιτι αφου εκλεισαν και τα σχολεια.
Εμεις;
Εμεις στα νοσοκομεια με κομμενες αδειες.
Εχουμε κι εμεις οικογενεια, εχουμε κι εμεις παιδια, εχουμε κι εμεις ζωη. Ή ετσι νομιζαμε.
Μιλησα με συναδελφους που ειναι σε καραντινα ηδη.
Μου εστειλαν φωτο απο την καθημερινοτητα τους.
Ενισχυμενες μασκες, κλεισμενοι μεσα στο σπιτι μαζι με τα παιδια, τηρουν αποστασεις ο ενας απο τον αλλο και εχουν αλλαξει εντελως τον τροπο ζωης τους.
Γιατι;
Γιατι ετυχε να ”βολευτουν” και να διοριστουν δημοσιοι υπαλληλοι οπως εσυ υποστηριζεις.
Νοσηλευτες οπως εγω λεω.
Σου ειχα πει παλιοτερα να ερθεις κοντα μου, ναι εσενα που θεωρεις βολεμενο τον Ελληνα νοσηλευτη, τον Ελληνα γιατρο και να περασεις ενα 8ωρο διπλα μου χωρις να κανεις τιποτα. Απλα να βλεπεις.
Τωρα θελω να σε προφυλαξω, δεν σε καλω κοντα μου.
Θελω να μεινεις μακρια μου.
Την ωρα που ολα κλεινουν, εμεις ειμαστε εδω με κομμενες αδειες.
Δεν ηθελα να φτασουμε ως εδω για να καταλαβεις τί δουλεια κανω.
Τωρα καθε φορα που βγαινω εξω, νιωθω ενοχος γιατι ειμαι νοσηλευτης.
Νιωθω οτι εχω σιγουρα καποιο μεταδιδομενο λοιμωδες νοσημα και πως το εχω ηδη μεταδωσει σε οποιον πεφτει το βλεμμα μου πανω του.
Νιωθω ενοχος γιατι ειμαι εκει με ολους τους αλλους συναδελφους, αψηφωντας τους κινδυνους, βαζοντας σε δευτερη μοιρα το σπιτικο μου, μονο και μονο γιατι για σενα ειμαι ο ”βολεμενος” δημοσιος υπαλληλος που περιμενει να πληρωθει στις 13 και 27 του μηνα.
Νιωθω ενοχος γιατι εχω μια δουλιτσα μωρε κι εγω.
Κοιτα λοιπον πως εχουν τα πραγματα.
Εσυ ουτε που ζυγωνεις πλεον το νοσοκομειο. Οπως και το 80% απο αυτους που ερχονταν μεχρι τωρα χωρις να εχουν σοβαρο λογο. Και καλα κανετε. Αλλα γιατι ρε φιλε ερχοσουν για ψηλου πηδημα πριν, φωναζες, εβριζες, ελεγες οτι μας πληρωνεις, απαιτουσες, χτυπουσες;
Ειδες λοιπον πώς τα φερνει η ζωη;
Τωρα πια ειμαστε οι αναγκαστικοι ηρωες σου.
Παιζουμε τις ζωες μας κορωνα γραμματα.
Ε, δεν μας λες και βολεμενους.
Ουτε και δημοσιους υπαλληλους.
Γιατι δεν ειμαστε τιποτα απο τα δυο.
Το πολυ πολυ, αυριο να ειμαι κι εγω σε καραντινα.
Ή και καπου χειροτερα.
Μην απαντησεις. Δεν εχει νοημα. Ουτε φιλικο χτυπημα στη πλατη θελω. Ουτε οικτο. Ουτε χειροκροτημα.
Ο,τι κανω, ο,τι κανουμε…μαγκια μας.
Αυτα που αξιζουμε εμεις, εσυ εισαι ανικανος να τα δεις.
Ενα πραγμα θελω. Να τα θυμασαι ολα αυτα και μετα.
Και να με ξεβολεψεις μεσα στο μυαλο σου.
Γιατι δεν ειμαι καν στα βαρεα-ανθυγιεινα επαγγελματα.
Ακομη.
Α ναι! Ξεχασα!
2020! Παγκοσμιο Ετος Νοσηλευτη!
Λαμπρος Λιαπης.
