Εκλεκτικισμός ή το Θέατρο αλλιώς, γράφει η Γεωργία Σύκα

Μετά τη δοκιμή κάθε μέσου, φόρμας, συστήματος, τι;

Μετά τη διεύρυνση της έννοιας της «παράστασης», τι;

Μετά τον πλουραλιστικό εμπλουτισμό ή την πλήρη αποκένωση της έννοιας του «ηθοποιού», τι;

Μετά την προσέγγιση του Θεάτρου μέσω κάθε οπτικής, τι;

Μετά την πλήρη απογύμνωση της σκηνής ή της ολιστικής σκηνικής αξιοποίησης κάθε επιτελεστικού επιτεύγματος, τι;

Μετά την παράσταση αγνοώντας ένα κοινό ή μαζί με τους θεατές, τι;

Μετά την αποδοχή του «όλα είναι θέατρο» ή του «το θέατρο ισούται με το τίποτα», τι;

Μετά την αποδόμηση, τι;

Εκλεκτικισμός.

Να μπορείς να επιλέγεις.

Με προσωπικά ή καθολικά κριτήρια.

Ίσως αυτό ήρθε.

Κάτι σαν ρεύμα, σαν νέα κατάσταση, σαν κίνηση παράλληλη με όσα συμβαίνουν ή με όσα πρόκειται να λάβουν χώρα εντός των νέων θεατρικών δεδομένων.

Όμως, πόσο εφικτό είναι όλο αυτό όταν τα πάντα καλούνται να σχεδιαστούν «με αποστάσεις»;

Μια γαλάζια μάσκα ανταγωνίζεται πλέον κάθε θεατρικό προσωπείο.

Οι θεατές γίνονται υποκριτές και οι υποκριτές δέσμιοι μιας απόστασης.

Η απειλή ενός αόρατου ιού εξοβελίζει κάθε πρότερη καλλιτεχνική ελευθερία.

Έχουν δοκιμαστεί τα πάντα.

Έχουν κριθεί όλα.

Τώρα όλα κρίνονται υπό το πρίσμα της απόστασης…