Μετά τη δοκιμή κάθε μέσου, φόρμας, συστήματος, τι;
Μετά τη διεύρυνση της έννοιας της «παράστασης», τι;
Μετά τον πλουραλιστικό εμπλουτισμό ή την πλήρη αποκένωση της έννοιας του «ηθοποιού», τι;
Μετά την προσέγγιση του Θεάτρου μέσω κάθε οπτικής, τι;
Μετά την πλήρη απογύμνωση της σκηνής ή της ολιστικής σκηνικής αξιοποίησης κάθε επιτελεστικού επιτεύγματος, τι;
Μετά την παράσταση αγνοώντας ένα κοινό ή μαζί με τους θεατές, τι;
Μετά την αποδοχή του «όλα είναι θέατρο» ή του «το θέατρο ισούται με το τίποτα», τι;
Μετά την αποδόμηση, τι;
Εκλεκτικισμός.
Να μπορείς να επιλέγεις.
Με προσωπικά ή καθολικά κριτήρια.
Ίσως αυτό ήρθε.
Κάτι σαν ρεύμα, σαν νέα κατάσταση, σαν κίνηση παράλληλη με όσα συμβαίνουν ή με όσα πρόκειται να λάβουν χώρα εντός των νέων θεατρικών δεδομένων.
Όμως, πόσο εφικτό είναι όλο αυτό όταν τα πάντα καλούνται να σχεδιαστούν «με αποστάσεις»;
Μια γαλάζια μάσκα ανταγωνίζεται πλέον κάθε θεατρικό προσωπείο.
Οι θεατές γίνονται υποκριτές και οι υποκριτές δέσμιοι μιας απόστασης.
Η απειλή ενός αόρατου ιού εξοβελίζει κάθε πρότερη καλλιτεχνική ελευθερία.
Έχουν δοκιμαστεί τα πάντα.
Έχουν κριθεί όλα.
Τώρα όλα κρίνονται υπό το πρίσμα της απόστασης…