"Δώρα και αντίδωρα" γράφει ο Λάμπρος Λιάπης.

Δώρα και αντιδωρα.

Ζητιάνοι και επαίτες δεν γίναμε ποτέ.
Ούτε θα γίνουμε για 500 η 1000 εφήμερα ευρώ.
Όχι ότι είμαστε τίποτα πλούσιοι.
Είμαστε όμως αξιοπρεπείς.
Ούτε θα κάτσω εγώ να τσακωθω με κανέναν συνάδελφο για το ποιος θα πάρει δώρο και ποιος όχι.

Τι θέλω;

Θέλω να αναγνωριστεί η προσφορά των νοσηλευτών στο Ε.Σ.Υ.

Πως θα γίνει αυτό;

Με κάτι τόσο αυτονόητο που ΚΑΜΙΑ κυβέρνηση δεν έκανε ΠΟΤΕ.
Με την ένταξη του Έλληνα νοσηλευτή στο καθεστώς των Βαρέων – Ανθυγιεινών επαγγελμάτων για αρχή.
Κάτι που έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού.
Γιατί ασθένειες πάντα υπήρχαν, μεταδοτικες, τοξικές, επικίνδυνες.

Και να σου πω και κάτι;

Πιο πολύ κινδυνεύαμε πριν.
Γιατί πριν δεν προσέχαμε τόσο.
Δεν είχαμε στολές αστροναύτη, ούτε φορούσαμε μάσκες.
Είμαστε οι πλέον αδικημένοι επαγγελματίες στη χώρα της παράνοιας.
Στη χώρα που η νυν κυβέρνηση δεν έχει ήδη πράξει ακόμη τα δέοντα.
Στη χώρα που η αντιπολίτευση φωνάζει και μας συμπαραστέκεται οψιμα ξεχνώντας ότι επί πέντε χρόνια ήταν κυβέρνηση με υπουργό και υφυπουργό υγείας γιατρούς, χωρίς να κάνουν το παραμικρό για τον Έλληνα νοσηλευτή.

Μιλάω με πίκρα.

Μιλάω οργισμένα.

Μιλάω υγειονομικά.

Μιλάω καθαρά νοσηλευτικά.

ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να σκυλεύει πάνω από το αιμόφυρτο κορμί της νοσηλευτικής.
Θέλω δικαιοσύνη.
Εάν δεν είναι το δικό μου επάγγελμα ανθυγιεινό τότε ποιο είναι;

2020. Παγκόσμιο Έτος Αδικημένου Νοσηλευτή.

Λάμπρος Λιάπης.